Little Men (2016, yön. Ira Sachs)Ira Sachs kamerasını hayatın içinden anlara çevirirken insanlık hâllerine ve duygulara titizlikle yaklaşan bir yönetmen. Bu duygulara zamanın içinde kalacak bir fotoğraf gibi yaklaşıyor.&nbsp;Little Men&nbsp;de o filmlerden biri. Yeni komşu olan iki ailenin hem içinden geçtikleri duruma hem de oğullarının birbirleriyle iletişimine odaklanan film, klasik aile anlatılarının yalancı “toz pembeliğinin” ötesinde bir gerçeklik sunuyor. Toplumdaki ikili cinsiyet kalıplarının dışında konumlanan bakış açısı cinsiyet ayrımcılığına ve insanlara yüklenen rollere karşı durarak karakterlerine yaklaşıyor. Bu hem filmin içindeki baba-oğul ilişkisine hem de ergenlik dönemindeki iki gencin hikâyesine heteronormatif yapının normlarla bezeli çerçevesinin dışından bakma imkânı sağlıyor.My Neighbor Totoro (1988, yön. Hayao Miyazaki)Hayao Miyazaki’nin tüm filmleri sinema tarihinde çoktan yerlerini aldılar. My Neighbor Totoro da onun artık klasik olmuş filmlerinin başında geliyor. Film boyunca bir taraftan gündelik hayatın bir taraftan da çocukluğa ait bir dünyanın ayrıntılarını izliyoruz. Bir masal kahramanı gibi ortaya çıkan Totoro da bizlere eşlik ediyor. Filmin birçok dikkate değer yanı var ve bunlardan biri de baba karakterini ele alış şekli. Toplumun yüklediği rollerle birlikte cinsiyet eşitsizliğiyle kol kola yürüyen bir toksik erkeklik yok bu filmde. Hâliyle bu roller içine hapsolmuş bir baba figürü de yok. Kızlarıyla sağlıklı iletişim kuran, evdeki iş bölümünü önemseyen, ayrımcı davranışlar göstermeyen bu baba figürü My Neighbor Totoro’nun önemli yanlarından biri.Toni Erdmann (2016, yön. Maren Ade)Diğer iki filme kıyasla Toni Erdmann’daki karakteri ayrı bir noktada değerlendirebilirim. Maren Ade’nin neredeyse tüm dünyada oldukç olumlu eleştirilerle karşılanan filminde bir baba-kız hikâyesi izliyoruz aslında. Ama bu hikâyede günümüz toplumu, Doğu Avrupa’nın sosyal ve siyasal yapısı da hikâyenin parçası. Tüm bunların arasında Toni Erdmann toplumun “normal” kabul ettiği davranışların dışında konumlanan bir karakter olarak karşımıza çıkıyor. Kendi dünyasında kendi dünyasının kurallarını her yeni gün baştan yazıyor. Bu aynı zamanda bir başkaldırış hâlini de getiriyor önümüze. Klasik anlatılardaki baba figüründen çok farklı bir kahraman var karşımızda.&nbsp;

müstehcen mecmua

Sezen Sayınalp, günlük hayattaki normlara ve toplumsal cinsiyet rollerine dayanan kurmacaya inat var olan erkeklikler ve bu erkeklikleri temsil eden filmleri öneriyor. 

kurmacaya inat erkeklikler 

Onu izledim ben.&nbsp;ile ayda bir konuk yazarları ağırlamaya, sözü film izlemeyi de filmler hakkında konuşmayı da en az benim kadar sevenlere bırakmaya devam ediyorum. Bu haftaki konuğum, Kaan Denk.Filmloverss'ın yazı işleri müdürü&nbsp;Kaan'la, bu ünvanı henüz aldığı günlerde, "Bir dakika, baya sinema konuşuyoruz şu anda!" demesine neden olan bir masada, Başka Sinema Ayvalık Film Festivali'nde tanıştık. Festivali, neskafe içmek zorunda kalınan kötü peynirli kahvaltıları, ve tüm o haftayı güzelleştirenlerden oldu Kaan'la sohbetlerimiz. Kaan'ın yazı ve eleştirilerini&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://filmloverss.com/author/kaandenk/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Filmloverss'da okuyabilir</a>, onu&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://letterboxd.com/jagarnyfiken/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Letterboxd</a>&nbsp;ve&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://twitter.com/kaandenk" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Twitter</a>'da takip edebilirsiniz.Kaan ne izlemiş?<img src="https://images.aposto.com/2021/10/6/1636787102926.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="2.22" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaan'ın en iyisi: Toni Erdmann, 2016Emre bana bu yazıyı yazmamı teklif edip formatı anlattığında, açıkçası kabul ederken aklımda özel bir film izleme planım yoktu bu hafta için. Fakat özellikle düşünüp bir filmi buraya yazma niyetiyle plan yapmış olsaydım bile bunun bir rewatch olmamasını isterdim. Ama gelin görün ki, buradayız... Öncesinde kariyerinde adını duyurabilmiş iki filmini izlediğim Maren Ade’nin bu hepinizin çok iyi bildiği modern klasiği geçtiğimiz günlerin bir gecesinde MUBI kütüphanesindeki sonsuz gezintimi durdurup “Aaaaw...” dedirtti. Çıktığı yıl sinema salonunda ilk kez izlediğimden beri tekrar geri dönmediğim ama hep bu tepkiyle andığım söz konusu “son yürek bükücü” Toni Erdmann’la bir gece ansızın tekrar buluştuk. Ülke sınırları dışında uluslararası bir şirkette çalışan işkolik bir genç kadın ile onun tarif etmeye çalışırken sıfat yetersizliğine yol açan babasının arasındaki çok basit ve tanıdık ilişkinin hikâyesinden ibaret film. Zaten filmin bu kadar çok sevilmesinin ve dillerden düşmemesinin altındaki sebep de içerisinde olanlar ya da anlattıklarında değil, nasıl anlattığında saklı.Toni Erdmann, hakkında bilgi verebileceğim ya da çok özel tespitler yapacağım türden bir film gibi gelmiyor bana. Ancak buradaki format özelinde siz okuyuculara eğer hâlâ izlemediyseniz neden izlemeniz gerektiğine dair bir yönlendirmede bulunmam da gerekiyor gibi hissediyorum. Kendim için bahsedecek olursam bana bu seferki deneyimim, bunca yıldır dönüp ikinci kez izlememiş olmama şaşırmakla geçti. Her ne kadar açıp başına oturmadıysam da parçalar hâlinde yıllar içerisinde tekrar içimi ısıtan sahnelerini izledim. Elimde şu an böyle bir fırsat varken, araba satmak uğruna çekilmiş baba-kız mizanseniyle duygu sömüren reklamlarda bile peçete bitiren bendeniz için en vazgeçemediğim sahnenin bahsini etmeliyim tabii ki. Çok da şaşılacak ve kıyıda kalmış bir seçim olmayan, hatta filmin en tepe noktasında yer alan meşhur park sahnesinden bahsediyorum: Bulgaristan yöresine has ritüel kostümüyle parkta ağır adımlarla uzaklaşan babanın peşinden sessizce takip eden kızının en sonunda ardından tarif edilemez bir tonla seslenişi... Benim ölüşüm... Sinema sanatının titreyişi... Ve tabii ki asıl önemli olanı, Maren Ade’nin nasıl bir sinema yaptığına dair fındık kabuğuna sığdırılmış bir özetini sunması. -&nbsp;KD

Maren Ade ile ilgili hikayeler